Όσα μου έμαθε η τάξη..

Σε όλη μας τη ζωή δημιουργούμε σχέσεις:γονείς-παιδιά, παππούς-εγγόνια ,  σχέσεις φιλικές, αδερφικές και η λίστα δεν τελειώνει! Ξεχνάμε όμως μία : τη σχέση καθηγητή-μαθητή. Μια σχέση τόσο δύσκολη, περίπλοκη και απαιτητική, όμως συνάμα τόσο δημιουργική, εποικοδομητική και αναγκαία.

 

Όταν σκέφτομαι την τάξη , έρχεται στο μυαλό μου η λέξη ευτυχία. Ευτυχία γιατί δίνεις και παίρνεις αγάπη και ικανοποίηση. Παραμένεις φρέσκος και αυθεντικός σαν φρούτο, γιατί στους μαθητές δεν αρέσουν οι «μπαγιάτικοι» δάσκαλοι. Και με αυτό εννοώ πως ταυτίζεσαι μαζί τους, σκύβεις στο ύψος τους και παραμένεις έτσι κι ο ίδιος μαθητής ,που μαθαίνει μαζι τους. Η σχέση καθηγητή-μαθητή είναι αμφίδρομη: μαθαίνουμε -διδασκόμαστε-εξελισσόμαστε-μεγαλώνουμε όλοι μαζί.

 

Δεν μπορείς απλά να κάθεσαι και να διδάσκεις! Πρέπει να αλλάζεις την έκφραση του προσώπου σου, να είσαι ενεργός. Με τα παιδιά μπορείς και οφείλεις να γίνεις κι ο ίδιος παιδί, να γονατίσεις στο ύψος τους, να τσαλακώσεις την εικόνα σου, να τραγουδήσεις παράφωνα χωρίς να σε παρεξηγήσουν. Να είσαι προετοιμασμένος όμως ότι θα σου κάνουν τις πιο περίεργες-απίθανες ερωτήσεις που ακόμη κι αν δεν τις γνωρίζεις θα σε βάλουν να σκάψεις βαθιά για να βρεις απαντήσεις. Κι έτσι γίνεσαι κι ο ίδιος μαθητής, γιατί ο τρόπος σκέψης , η  φαντασία και οι ιδέες των παιδιών είναι μοναδικά δώρα, αρκεί να τα ξετυλίγουμε σωστά!

 

Η  διδασκαλία έτσι γίνεται λειτούργημα, όχι απλά μια δουλειά. Γιατί γι’  αυτούς με τους οποίους αλληλοεπιδρούμε καθημερινά -οι μαθητές μας -δεν είμαστε υπάλληλοι αλλά φίλοι, μέντορες κι οδηγοί που βγάζουν στην επιφάνεια τις δυνατότητές τους και τα ταλέντα τους.

 

Κι ας θυμόμαστε ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν από ανθρώπους που δεν συμπαθούν. Αυτά τα μικρά γουρλωτά ματάκια που κοιτούν όλο απορία, μου έχουν μάθει να οξύνω την δημιουργικότητά μου. Όταν έχεις καθημερινό ακροατήριο, βρίσκεις συνεχώς νέες ιδέες  για να του τραβήξεις τον ενδιαφέρον, όπως θα ήθελες να είχαν κάνει και σε εσένα. Η εποχή της στείρας διδασκαλίας έχει παρέλθει. Δεν βρίσκεσαι στην τάξη απλά για να διδάξεις- να φωνάξεις και να φύγεις. Οι μαθητές είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα άνθρωποι . Τους σεβόμαστε κι έτσι τους δείχνουμε τον  δρόμο για να μας σεβαστούν κι εκείνοι γιατί κατά τον Seymour Papert  «Ο καλός δάσκαλος δεν λειτουργεί ως δάσκαλος  αλλά ως μαθητής που συνεχίζει να μαθαίνει μαζί με τους μαθητές  του».

 

Έχω μάθει πως ακόμη και μια δύσκολη μέρα μπορεί να αλλάξει καθώς μπαίνοντας στην τάξη , τα αστεία των μαθητών μπορούν να σε κάνουν να γελάσεις τόσο πολύ που θα αναρωτηθείς: υπάρχει άραγε καλύτερο επάγγελμα από αυτό; Κι αμέσως σκέφτεσαιι: Ευτυχισμένοι άνθρωποι, όσοι συναναστρέφονται παιδιά! Γιατί πάνω από δάσκαλος και εκπαιδευτικός ,είσαι φίλος των παιδιών  ,που μπορούν να σε εμπιστευθούν.

Έλενα Γιούργα

To Top