Ήμουν στο Σεπτέμβρη των 21 ετών μου ακριβώς, όταν για πρώτη φορά « έκανα» τη δασκάλα στ’αλήθεια, κι όχι ως ρόλο στο παιδικό δωμάτιο!
Έπειτα από 10 χρόνια, χρόνια που πέρασαν σαν νεράκι, μπορώ να καταγράψω λίγα πράγματα που μου έμαθε – όχι η διδασκαλία – αλλά η τάξη. Και το θέτω έτσι, διότι για μένα είναι κάτι τελείως διαφορετικό η διδασκαλία στο σπίτι, ατομικά, χωρίς κοινό. Φυσικά εξίσου ιερή και αυτή, αλλά διαφορετική. Κι ούτε μπορώ να πω πως οι καθηγητές – τριες που γνώρισα μέσα στα χρόνια αυτά, θαύμασα και μιμήθηκα, ήταν καθηγητές αποκλειστικά ιδιαιτέρων. Πολλές φορές άκουγα συναδέλφους να μιλούν για τα άπειρα ιδιαίτερα που έχουν, γονείς να μιλούν για την τάδε καθηγήτρια που έχει ζήτηση στα κατ’οίκον μαθήματα αλλά « φέτος δυστυχώς δεν μπόρεσε να τους αναλάβει» και γι’αυτό ήρθαν σε εμάς. Εντυπωσιαζόμουν, μα στην πράξη κατάλαβα πως η τάξη έχει τους δικούς της δύσκολους κανόνες.
Αυτό ήταν,λοιπόν, και το θέμα που ορίσαμε με τις καθηγήτριες στην κοπή της πίτας, ως θέμα για ένα μίνι άρθρο, για όποια αγαπά να εκφράζεται γραπτώς. Το δίδαγμα της τάξης προς εμάς. Παραθέτω, λοιπόν, κάποια διδάγματα από αυτά!
Δεν μπορείς να είσαι μικρόψυχος!
Είναι αδύνατον σε συναναστροφή τόσο πολύωρη, να μην νιώσουν τα παιδιά την έλλειψη συναισθήματός σου. Έλλειψη που μπορεί να είναι γενική ή και μόνο προς αυτά τα ίδια. Θα ενθουσιαστούν με μια καινούρια καθηγήτρια, μόνο που σε βάθος χρόνου, θα τους αφήσει παγερά αδιάφορους ένα άτομο που δεν τα νιώθει, δεν τα ακουμπά στα μαλλιά γυροφέρνοντας στην τάξη όσο αυτά δουλεύουν, ή εν πάσει περιπτώσει ένα άτομο ψυχρό.
Κάθε μαθητής, είναι το παιδί κάποιου.
Εννοώ πως, φυσικά και υπάρχουν στιγμές που ένα συγκεκριμένο παιδί σου δυσκολεύει πολύ την ημέρα. Τον τελευταίο καιρό, με βοήθησε πολύ να συνδεθώ θετικά με μαθητές που με δυσκόλευαν, το να φαντάζομαι το παιδί αυτό την ώρα που γεννήθηκε και τη χαρά που θα έφερε στους δικούς του. Για αυτούς, το παιδί αυτό είναι το παν, και έτσι πρέπει να προσπαθήσω να το δω κι εγώ! Υπό την οπτική αυτή.
Υπάρχει πάντα μια λεπτομέρεια που μπορεί να σε συνδέσει με κάποιον.
Αν οι « υποδοχείς αγάπης » – ή όπως ονομάζονται επιστημονικά – είναι ανοιχτοί,μπορείς να αποφύγεις μια κακή σχέση. Ο κοκκινομάλλης μαθητής μας και αρχηγός της τάξης, έκανε το σχολείο να μοιάζει με λαϊκή αγορά σε ώρα αιχμής. Ένα μεσημέρι, όμως, χτύπησε στην άκρη του θρανίου και χρειάστηκε να σηκώσουμε την μπλούζα του, να δούμε αν τρέχει αίμα. Δεν ξέρω πώς, αλλά η άσπρη μεσούλα αυτή, σε συνδυασμό με το πόσο ευάλωτος ήταν το λεπτό εκείνο, με έκανε να αγαπήσω το παιδί αυτό! Να σημειωθεί, ο εν λόγω μαθητής, κάθεται πλέον στο πρώτο θρανίο, χωρίς να του το έχω ποτέ ζητήσει. Υποπτεύομαι πως δεν ειναι τυχαίο, αλλά πως με αγάπησε κι αυτός λιγάκι παραπάνω!
Η εμφάνιση μετράει!
Αν βάλεις τα πιο ωραία σου ρούχα, τα καινούρια σου σκουλαρίκια και μπόλικο άρωμα στο γραφείο, παίζει και να μη νοιαστεί κανείς! Στην τάξη, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεχθείς κομπλιμέντα. Και ευγνωμοσύνη, που ντύθηκες έτσι για αυτούς. Τα νύχια μου πολλές φορές είναι βαμμένα με χρώμα που θυμίζει ζαχαρωτά, και οι φίλοι μου με κορόιδευαν για τα σκουλαρίκια – χριστουγεννιάτικα δέντρα που φορούσα, όμως τα παιδιά με κοίταγαν με χαρά και τα ακουμπούσαν, δίνοντας απλόχερα τις καλές τους κουβέντες. Κι ούτε μπορείς να ντύνεσαι με τρόπο που δείχνει πόσο απέχεις από αυτά, με ταγέρ και βαριά κοσμήματα.
Κανένα παυσίπονο σαν την τάξη
Πολλοί θα έχουν νιώσει, είμαι βέβαιη, κάτι παρόμοιο: Δύσκολη μέρα από την αρχή της, βαριά διάθεση, και κατά τις 3 αναρωτιέσαι « Πώς θα πάω στη δουλειά;» Αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να γελάσεις σε άνθρωπο. Ομως πας, και ως δια μαγείας, η ώρα φτάνει 10 το βράδυ, και καθώς μπαίνεις στο αυτοκίνητο, αναρωτιέσαι πώς έγινε αυτό. Πώς για έξι ώρες δεν σκέφτηκες τίποτα μαύρο, δε μελαγχόλησες στιγμή ( μετά τις 10 το πρόβλημα επανέρχεται, για να είμαστε ειλικρινείς! ).
Πολλές λύπες μου, πέρασαν πιο εύκολα με τη βοήθεια της τάξης, και αισθάνομαι ευγνώμων για αυτό.
..Με πολλή αγάπη και πλήρη συνείδηση πως απέχω πολύ από το υπόδειγμα καθηγήτριας,
Έφη Γαρμπή