Γράμμα από τον Ιδρυτή Νίκο Ματό

 

 

ΚΕΝΤΡΟ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ matos  (από το 1964)

Ιστορικό  Ίδρυσης-λειτουργίας

Παράδοση σε Γαρμπή Αναστασία και Έφη

Εισαγωγή                                                                                             Μάρτιος 2010.

 

Επιστρέφοντας από την Αμερική, δούλεψα ένα σχολικό έτος στο όμιλο Ξένων Γλωσσών  Στρατηγάκη, ως  υπεύθυνος  παραρτήματος .Όταν έκρινα ότι θα έπρεπε να ανοίξω το δικό μου Κέντρο Ξένων Γλωσσών, άφησα τη διδασκαλία, και δούλεψα στις αμερικανικές εταιρίες Kaiser και Pirini, στην κατασκευή του υδροηλεκτρικού φράγματος  Κρεμαστών, στον Αχελώο. Στην αρχή ως διερμηνέας και μεταφραστής και αργότερο ως κοστολόγος, διότι, πριν πάω στην Αγγλική φιλολογία ήμουν φοιτητής της Ανωτάτης  Βιομηχανικής Πειραιώς. Εκεί, λοιπόν, στα βουνά και στα λαγκάδια του Αχελώου είχα ένα είδος ‘υπουργικού’ μισθού και έτσι σχημάτισα ένα σεβαστό κεφάλαιο, που μου επέτρεψε αργότερα, με σχετική οικονομική άνεση, να προχωρήσω στην ίδρυση του Κέντρο Ξένων Γλωσσών ‘matos’.

Στα Κρεμαστά ηγηθήκαμε μια 15θήμερο απεργία, ενάντια στους Αμερικανούς, διότι ήμουνα μεταξύ των 25 υψηλόμισθων στελεχών, και με τη δική μας συμμετοχή, οι αμερικανοί εκμεταλλευόταν τους 1200 περίπου εργατοτεχνίτες του έργου. Παραβίαζαν ανεξέλικτα την εργατική νομοθεσία και είχαμε πολλά θύματα από τις εκρήξεις. Μετά από δικαστικές και καταδικαστικές περιπέτειες, ευτυχώς απολυθήκαμε ως πρωταίτιοι.

Εγκατάσταση στον Ιερόθεο Χρυσούπολη

Έτσι προσγειώθηκα στον Ιερόθεο με ένα ‘χοντρό πορτοφόλι, στην ένδοξη εποχή της ανοικοδόμησης, της δημιουργίας. Ήταν η εποχή που τα τυχερά κορίτσια , έπαιρναν προίκα ’δωμάτιο,  χολ, κουζίνα’. Η εσωτερική μετανάστευση ήταν στις δόξες της. Οι νεόφερτοι, έβρισκαν λίγο πολύ το ίδιο σκηνικό με τα χωριά τους. Μονοκατοικίες, αυλές και μπόλικο χώμα. Νοσταλγούσαν μόνο τις γάργαρες πηγές, τις γραφικές  βρύσες και τα  δροσερά ρυάκια του χωριού.

Εδώ, το ταλαιπωρημένο νεράκι,  μας το έφερνε το κάρο ή το βυτιοφόρο (υδροφόρα), όπως παίρνουμε σήμερα το πετρέλαιο για το καλοριφέρ. Γεμίζαμε κάνα σταμνάκι για να πίνουμε  και κάνα πλαστικό μπιτόνι για το μαγείρεμα. Γεμίζαμε όμως και το βαρέλι που είχαμε στην ταράτσα, για να  έχουμε τρεχούμενο νερό στις  βρύσες και στο καζανάκι της τουαλέτας. Ήμασταν όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Ήμασταν ολιγαρκείς.

Το Κέντρο Ξένων Γλωσσών ‘matos’ λειτούργησε για πρώτη φορά, αρχές του’60, σε μια μονοκατοικία στη αρχή της οδού Καραολή και Δημητρίου. Σήμερα νομίζω την λένε Αριστομένους.  Ήταν μια συμπαθητική μονοκατοικία, με δωμάτιο χολ, κουζίνα, αλλά και σαλόνι. Η τουαλέτα έξω στον κήπο! Ο κήπος  ήταν γεμάτος με λουλούδια και αγριόχορτα. Κάθε μέρα γέμιζα τον κήπο με καραμέλες, και γέμιζε ο κήπος με παιδιά και χαρούμενες φωνές, γέλια  και ζητωκραυγές, κάθε φορά που έβρισκαν μια καραμέλα. Ο μεγάλος χαμός γινόταν όταν πετύχαιναν καμιά σοκολάτα, που ήταν κάπως πιο αραιά φυτεμένες. Ήταν η πιο φτηνή και αποδοτική διαφήμιση. Οι  επόμενες διαφημίσεις ήταν στο θερινό κινηματογράφο, επί της Δέγλερη. Εκεί είχαμε άλλου είδους γραφικότητες, αλλά πάντοτε συζητούσε ο κόσμος αυτά που λέγαμε ή αργότερα προβάλλαμε.

Μετά από έξι μήνες, ακριβώς απέναντι από την μονοκατοικία, επί της Δέγλερη, ο Μπαρμπαγιάννης έκτισε πάνω από το Καφενείο δύο άριστα διαμερίσματα. Νοίκιασα το ένα. Ήταν τριάρι. Είχε και θερμοσίφωνα! Επιπλώθηκε με σύγχρονα θρανία και καθίσματα και σύντομα ολοκληρώθηκε όλος ο εξοπλισμός του.   Πριν συμπληρώσουμε χρόνο, το Φροντιστήριο matos’ ήταν τόσο καλά εξοπλισμένο και οργανωμένο που το ζήλευαν και  τα καλύτερα Φροντιστήρια της Αθήνας .  Η οικονομική άνεση από τον Αχελώο, ήταν το μεγάλο μου πλεονέκτημα και η δύναμη με την οποία  αντιστάθηκα στα θεμιτά και αθέμιτα μέσα του πανίσχυρου τότε Στρατηγάκη για εξαγορά ή παραρτημοποίηση.

Η ισχύ μας πολλαπλασιάστηκε  όταν κάναμε περισσότερες από 350 εγγραφές, τον πρώτο ουσιαστικά  χρόνο.

Στη δουλειά ΄όρμησε’ και η ‘μαθήτριά’ μου Βαρβάρα! Ανέλαβε τα καλλιτεχνικά, τη διακόσμηση και το κυριότερα τις κοινωνικές σχέσεις με τους γονείς και μαθητές.

Είχε όμως μανία με τη διδασκαλία και εκεί συνδέθηκε πολύ με τα παιδιά και τους γονείς.

Πριν φτάσουμε στο δεύτερο σχολικό έτος το matos’ είχε καθιερωθεί ως το πιο υπερσύγχρονο, μοναδικό και φιλικό Μορφωτικό Κέντρο της Περιοχής.

Μεσοτοιχία με τον Μπαρμπαγιάννη, και πάνω από το δεύτερο καφενείο της Δέγλερη, η κ. Σοφία, ολοκληρώνει ένα πεντάρι διαμέρισμα. Το καπαρώσαμε. Η μετακόμιση γίνεται από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Καινούργιος εξοπλισμός, καινούργια επίπλωση με 4 αίθουσες διδασκαλίας. Κάθε αίθουσα εξοπλίζεται με το δικό της μαγνητόφωνο, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο εποπτικό μέσο διδασκαλίας εκείνη την εποχή.

Στις αρχές τις 10ετίας του ΄80, ο πληθυσμός της περιοχής έχει αυξηθεί, η μετακίνηση των μαθητών δυσκολεύεται, και έτσι αποφασίζεται η ίδρυση του σχολείου της Χρυσούπολης, στο όνομα της Βαρβάρας Ματού.

Με την κάθοδο των μεταναστών, η πλατεία Δέγλερη δυσκολεύει την προσέλευση των μικρών μαθητών. Στα τέλη της 10ετίας του ’90, και ύστερα από 30 και πλέον χρόνια, γίνεται η  μεταφορά από τη Δέγλερη  στη οδό Τριπτολέμου, σε υπερσύγχρονο κτίριο, με 6 αίθουσες και 200  τετραγωνικά μέτρα κλειστή βεράντα.

Στις αρχές  του  2000, ο ιδρυτής συνταξιοδοτείται, και η Χρυσούπολη απορρόφησε την πλειονότητα των μαθητών και η Τριπτολέμου έκλεισε.

Έπαψε  η αλληλεξάρτηση των δύο σχολείων  και  η Χρυσούπολη ανεξαρτοποιήθηκε πλήρως. Το τμήμα πληροφορικής και το Εξεταστικό Κέντρο της MICROSOFT μεταφέρθηκαν  στη Χρυσούπολη .Έτσι, λοιπόν, η Χρυσούπολη απέκτησε καινούργια δυναμική, με την αύξηση των μαθητών στην αγγλική και γαλλική γλώσσα, αλλά και  με τη νέα δραστηριότητα που ήταν η πληροφορική και οι  αυτοποιημένες εξετάσεις για τα πιστοποιητικά πληροφορικής της Microsoft και ECDL.

Στα τέλη της 10ετίας του  2000, συνταξιοδοτείται και η συνιδρύτρια,  Βαρβάρα Ματού, και έτσι αρχίζει η νέα  δυναμική και ενθουσιώδης περίοδος με την Νατάσσα και Έφη Γαρμπή

Το καινούργιο αίμα και η καινούργια νεανική ορμή της Νατάσσας κα Έφης, από την πρώτη χρονιά, δείξανε ότι ο στόχος τους είναι να ξεπεράσουν τους ιδρυτές σε όλους τους τομείς. Κρατούνε το όνομα matos’, για να αποδείξουν ποιον στόχο έβαλαν να φτάσουν και να ξεπεράσουν.

Συμβάντα -Ορόσημα  

Όταν  ξεκίνησαν οι εγγραφές για την αγγλική γλώσσα,  είχαμε μαθητές όχι μόνο από τον Ιερόθεο αλλά  και  από τον Κολωνό μέχρι  τα σπιτάκια που ήταν στους πρόποδες του βουνού,  στα άκρα της Κηπούπολης, Χρυσούπολης κτλ. Και αυτό όχι μόνο διότι δεν υπήρχε άλλο σχολείο για ξένες γλώσσες στην περιοχή, αλλά επειδή σύντομα είχε διαδοθεί ότι στη πλατεία Δέγλερη λειτουργεί ένα πολύ καλό σχολείο για αγγλικά, με καλά δίδακτρα, αλλά το κυριότερο, με νέους, πολύ καλούς και δραστήριους  ανθρώπους!

Αυτή η φήμη που αποκτήσαμε τόσο γρήγορα, μας ενεθάρρυνε πολύ, αλλά συγχρόνως μας έκανε να προσπαθήσουμε να γίνουμε περισσότερο υπεύθυνοι, περισσότερο επαγγελματίες.

Αρχίσαμε να παρακολουθούμε ειδικά σεμινάρια, όχι μόνο για την ‘τεχνική του διδάσκειν’, αλλά για την οργάνωση και την διοίκηση των επιχειρήσεων,  τις ανθρώπινες  σχέσεις, την διαχείριση του ανθρωπίνου δυναμικού, την ψυχολογία των παιδιών, τα προβλήματα της εφηβείας και οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε για τη δουλειά που αναλάβαμε και την αίσθηση ότι τα παιδιά περίμεναν τα πάντα από εμάς.

Το ότι και οι δύο  μας προερχόμασταν από την περιφέρεια και ήμασταν παιδιά της κατοχής και του εμφύλιου, είχαμε μεγάλη άνεση να επικοινωνούμε και κατανοούμε κάθε γονιό και κάθε πρόβλημα που κουβαλούσε ο καθένας.

Αυτοί που αποχωρούν …….

Η Βαρβάρα  Ματού, εργαζόταν στο Αρσάκειο Ψυχικού. Κορυφαίο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στην Ελλάδα. Έφερε από εκεί ότι καλύτερο είχε. Και το κυριότερο το έκανε τρόπο ζωής στην καθημερινότητα του σχολείου, τόσο στη διδασκαλία όσο και στην συμπεριφορά προς τους  μαθητές και τους γονείς.

Όλες οι εκδηλώσεις και δραστηριότητες που οργάνωνε, στόχος ήταν η ποιότητα , η συνέπεια και η υπευθυνότητα. Η ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα που είχε για  τα παιδιά, η ευαισθησία και η φυσική απλότητα που είχε στην επικοινωνία με τους γονείς, ο αυθορμητισμός της, και ο πρόσχαρος χαρακτήρας της, σε κάθε ανθρώπινη επικοινωνία, έκανε την κ. Ματού πολύ δημοφιλή σε μικρούς και μεγάλους και αποδέκτη, κάθε προβλήματος, διλήμματος ή και συναισθήματος. Πάντοτε είχε μια καλή απάντηση, μια καλή κουβέντα, μια ανθρώπινη συμβουλή.

Εγώ, ο Ιδρυτής, είχα διαφορετικές επαγγελματικές καταβολές. Είχα στοιχεία στρατιωτικής τάξης, συνέπειας και πειθαρχίας .Ήμουν τεχνοκράτης και πολυμάστορας. Έπρεπε να επισκευάζω και να λειτουργώ τα πάντα.

Η παραμονή μου, για περισσότερο από ένα χρόνο στην Αμερική, το μεγαλύτερο μέρος σε εκπαιδευτικά κρατικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων, διαπίστωσα ότι, σε όλες τις βαθμίδες η εκπαίδευση, η δουλειά μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας ήταν άκρως παραγωγική και πράγματι αξιοθαύμαστη. Σε κάποια έκθεση προς προϊσταμένη μου αρχή του Ναυτικού έγραφα, « 6 μήνες στη σχολή ραντάρ και ηλεκτρονικού πολέμου, χάσαμε μόνο μία μέρα μαθήματος και αυτή ήταν η 4ηΙουλίου, Εορτή Ανεξαρτησίας της Αμερικής». Άφηνα βέβαια να εννοηθεί ότι στην Ελλάδα  χάναμε τις μισές  μέρες για ποικίλους λόγους.

Η συμπεριφορά των Αμερικανών μαθητών, κάθε βαθμίδας, δεν είχε, τότε τουλάχιστον, καμία σχέση με τους  Έλληνες μαθητές- φοιτητές. Σε κάθε έπιπλο, σε κάθε συσκευή, μηχάνημα, είχε την πινακιδίτσα που έγραφε:‘ αυτό κοστίζει σε σένα τόσα  δολάρια’. Όχι μόνο το πίστευαν, αλλά ήταν αδιανόητο να σκεφτεί κάποιος να κάνει κάποια ζημιά, να λερώσει ή να γράψει κάτι σε αυτά.

Κάθε Παρασκευή είχαμε  εξετάσεις εφ’όλης της ύλης της εβδομάδας. Αν δεν έπιανες τη βάση, υποβιβάζεσαι σε άλλη δουλειά-ειδικότητα ή παραπέμπεσαι να αρχίσεις από την αρχή το επόμενο εξάμηνο. Η συνέπεια, η απλότητα, η υπευθυνότητα και επαγγελματικότητα των διδασκόντων είναι άγνωστα , σα σύνολο, στην ελληνική εκπαίδευση και παιδεία.

Μια άλλη εμπειρία μου από τα αμερικανικά σχολεία ήταν το βραδινό σχολείο, που πήγαινα, για να βελτιώσω τα αγγλικά μου στο γραπτό και προφορικό λόγο. Η πλάκα και η δουλειά εκεί ήταν τελείως διαφορετική. Τα σχολεία αυτά είναι Φροντιστηριακά.

Είναι κρατικά. Πληρώνεις μόνο την εγγραφή, 5 δολάρια, αλλά αν κάνεις απουσίες, σε διαγράφουν και παίρνει άλλος τη θέση σου. 20 μαθητές στο τμήμα, μπορεί να είναι από 20 διαφορετικές μητρικές γλώσσες και ποικιλόχρωμοι.

Είχαμε ένα πολύ φιλότιμο καθηγητή. Μας δίδασκε ανώτερου επιπέδου λεξιλόγιο. Σε κάποια φάση προσπαθούσε να εξηγήσει το νόημα κάποιου αφηρημένου ουσιαστικού, αλλά ένας Αργεντινός δεν μπορούσε να καταλάβει. Είδα το καθηγητή να γονατίζει και να προσεύχεται προς κάποιον θεό. Είχαμε κάποια οικειότητα, ήμουν από τους καλούς μαθητές του και τον ρώτησα τη συμβαίνει. Προσεύχομαι στο θεό , μου απάντησε, να με φωτίσει να μπορώ να πω έστω και λίγες λέξεις, σε κάθε έναν εδώ μέσα από σας, στη γλώσσα του, στη μητρική του γλώσσα. Του πρότεινα να γίνει μαθητής του Χριστού, διότι κατά το Ευαγγέλιο, μόνο αυτούς φώτισε ο θεός να μιλούν όλες τις γλώσσες του τότε γνωστού κόσμου. Με κοίταξε με απογοήτευση και είπε «καταλαβαίνω, το έχασα το τρένο!».

Από αυτό το επεισοδιάκι, κράτησα σαν αρχή, να μην υιοθετήσω ποτέ τη λεγόμενη απευθείας μέθοδο διδασκαλίας της ξένης γλώσσας. Δηλαδή να χρησιμοποιείται μόνο η διδασκόμενη γλώσσα χωρίς τη βοήθεια της μητρικής.  Αυτή τη μέθοδο την ανέπτυξαν οι Άγγλοι όταν στέλνανε καθηγητές σε όλες τις κτήσεις και αποικίες τους, που ουσιαστικά δεν υπήρχαν τότε πολλοί δίγλωσσοι καθηγητές.

Οι επαγγελματικές μου ασχολίες και οι διάφορες συγκυρίες μέσα στο πλαίσιο του πολυεθνικού και πολυγλωσσικού  ΝΑΤΟ, μου δώσανε την ευκαιρία, να επισκεφτώ και να γνωρίσω, εκτός από τις ανατολικές Πολιτείες της Αμερικής, την Κούβα, την Τζαμάικα, τις Βερμούδες, τα Κανάρια  Νησιά και  όλες τις μεσογειακές χώρες.

Άκουσα , στον τόπο τους , τις μισές γλώσσες του κόσμου. Άκουσα όλους αυτούς να μιλούν ή να προσπαθούν να μιλήσουν την αγγλική γλώσσα.  Προσπάθησα και εγώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Είχα τώρα τις εμπειρίες, του αμερικανικού και ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Πήρα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών τα παιδαγωγικά και

τα άλλα μαθήματα της αγγλικής και ελληνικής γλώσσας. Έπρεπε τώρα, όλα αυτά, να τα συνδυάσω, να τα οργανώσω, να τα δοκιμάσω και να καταλήξω τι θα έπρεπε να εφαρμόσω, σε μια  ουσιαστικά ιδιόμορφη εκπαιδευτική μονάδα, που έπρεπε να διδάξει την αγγλική γλώσσα, σε παιδιά από Β’ Δημοτικού μέχρι φοιτητές και στην κυριολεξία, τότε, ακόμη και παππούδες!

Έπρεπε δηλαδή να διδάξει τη γλώσσα από αρχαρίους μέχρι δίπλωμα δασκάλου-Επάρκεια διδασκαλίας. Είχαμε λοιπόν  να κάνουμε με μαθήματα από το αλφάβητο, πρώτη προκαταρκτική,  μέχρι  Proficiency, αγγλική φιλολογία, λογοτεχνική αξιολόγηση,  και μάλιστα υποχρεωτικά, από τα 2 βιβλία το ένα υποχρεωτικά να είναι έργο του Σαίξπηρ. Επίσης δύο λογοτεχνικές μεταφράσεις από τα ελληνικά στα Αγγλικά και από Αγγλικά στα Ελληνικά

Τώρα, αυτά είναι προαιρετικά, επιπλέον εφόδια, που οπισθογραφούνται.   Η αλήθεια είναι ότι το Proficiency  Cambridge, εκείνης της εποχής, δεν έχει καμία σχέση με τα σημερινά Proficiency. Στο σημερινό Proficiency, εξετάζεται μόνο η γλώσσα και τίποτε περισσότερο. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι, που στην περιοχή μας μόνο εμείς είχαμε τάξεις Proficiency, μέχρι που άλλαξε το σύστημα των εξετάσεων. Δεν πρέπει να παραλείψω, να πω ότι και το Lower  Cambridge είχε μετάφραση και λογοτεχνία.

Είχα, λοιπόν,  όλη τη γνώση και εμπειρία, ώστε να αποκτήσω την  αυτοπεποίθηση, ότι μπορώ  πλέον να εκπονήσω το δικό μου πρόγραμμα και τη δική μου μέθοδο διδασκαλίας, η οποία ασφαλώς συμπληρωνότανε, κάθε φορά που είχαμε κάτι καινούργιο ή άλλαζε η τεχνολογία στα εποπτικά μέσα που χρησιμοποιούσαμε.

Είναι γεγονός ότι όλοι μας αντιγράφανε στην περιοχή, διότι όχι μόνο είχαμε ιδέας, απόψεις και συστήματα προς αντιγραφή, αλλά επιπλέον είχαμε σε όλα διαφάνεια. Όλα τα δημοσιεύαμε. Δεν είχαμε τίποτε να κρύψουμε.

Εμείς δημοσιεύαμε τα πάντα στο διαδύκτιο- όχι για διαβούλευση, από τότε που έφθασε το internet στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η ταυτότητά μας. Δεν είχαμε ποτέ  κάτι να φοβηθούμε  από  την αλήθεια, την πραγματικότητα.  Δεν είχαμε τίποτε να κρύψουμε. Δίδακτρα, βιβλία, βαθμολογίες, αποτελέσματα εξετάσεων, ανακοινώσεις, εκδηλώσεις, φωτογραφίες, όλα στο  διαδίκτυο.

Είχαμε επίσης αναπτύξει, από τις αρχές της 10ετίας του ’90, το δικό μας facebook. Είχαμε πλημμυρίσει το internet , με φωτογραφίες μαθητών και μαθητριών μας, με λεζάντες περιγραφές και επεξηγήσεις, σχόλια,  και ανέκδοτα. Έκλεισε ο αμερικάνικος πολυεθνικός φορέας που μας υποστήριζε, Sky Buzz, και κατάπιε όλη τη φλυαρία μας!

 

Αξιοσημείωτα περιστατικά

 

Τα πρώτα μαθήματα,  στην μονοκατοικία ήταν φανταστικά. Τα παιδιά άνοιγαν διάπλατα τα αυτιά τους γιατί περίμεναν  να ακούσουν κάτι εξωτικό, κάτι παράξενο, άγνωστο, κάτι εξωκοσμικό. Μόνο να παρατηρούσε κανείς το βλέμμα τους, τις εκφράσεις τους, την αφοσίωσή τους, θα ένιωθε ότι κάνει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι συναρπαστικό.

Το σκηνικό το διέκοψε, ή μάλλον το στόλισε, το μικρότερο ( Β’ Δημοτικού) κοριτσάκι στο τμήμα. Ήταν ένα πεντάμορφο ξανθό αγγελούδι, το Βαρβαράκι. Ήταν η ώρα του πρώτου μαθήματος. Όλα τα πρωτάκια είναι αφοσιωμένα στο δάσκαλο που ‘μαϊμουδίζει’ κάτι καινούργιος ήχους,  καινούργιες λέξεις. Ακούω μια φωνούλα με κλάμα ‘Κύριε να πάω τουαλέτα ..;’ Σηκώθηκε αμέσως …και άρχισε να ποτίζει τον διάδρομο της τάξης προς την τουαλέτα. Τα κοριτσάκια  τότε δεν φορούσαν παντελόνια και  το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Τα παιδιά άφωνα ή πνίξανε τα γέλια τους. Άντε τώρα να πας στην τουαλέτα και να το βοηθήσεις να συνέλθει, φτιάχνοντας ένα πρόχειρο πάμπερ!

Βρήκα την ευκαιρία να κάνω το πρώτο μάθημα, που κάνουνε οι αμερικανοί στα παιδιά, ως προς την σωστή χρήση της τουαλέτας…. Λέγανε! Αν είσαι αρσενικός σηκώνεις και τα δυο καπάκια. Αν είσαι θηλυκός σηκώνεις μόνο το ένα. Και οι δύο ξεπλένουν πριν φύγουν.

 

Από το διδακτικό προσωπικό μας χαρακτηριστικό ορόσημο ήταν ο πρώτος Άγγλος καθηγητής ,  o Paul, που είχε υποτροφία να σπουδάσει την ελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αυτός, στόχο είχε να μάθει ο ίδιος ελληνικά και όχι να διδάξει στους μαθητές μας αγγλικά. Προσπαθούσε πιο πολύ να ασκεί τα ελληνικά του μέσα στη τάξη. Οι μαθητές το μυρίστηκαν αυτό γρήγορα και κάνανε μεγάλες πλάκες, παρασύροντάς τον, σε λέξεις που έμπλεκε την προφορά στα ελληνικά το ‘ο΄ με το ‘ου΄,  το ‘η’ με το ’ω’! Του λέγανε να πει, «η μαύρη κλωστή είναι μονή . Η Μαρία είναι ψηλομύτα!». Και πολλά άλλα ανείπωτα, και χάλαγε ο κόσμος. Τον χάσαμε με τη δικτατορία του’67. Δραπέτευσε!

Ο κύπριος, Παντελής Κλεόπας, άφησε τη δική του σφραγίδα στο σχολείο μας. Ήταν ο φιλόσοφος Παντελής. Ήταν ο κυνικός  φιλόσοφος και εφάρμοζε τη φιλοσοφία του στη κάθε  δραστηριότητα της καθημερινής ζωής. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν ότι κυκλοφορούσε χειμώνα καλοκαίρι με το μηχανάκι και δεν ήταν λίγες οι φορές που δίδασκε με πατερίτσες .

Ήταν το κινητό αγγλοελληνικό λεξικό. Ήταν ειδικός στη μετάφραση. Δούλευε , ως μεταφραστής στην εφημερίδα Athens News, και μεταφραστής σε υπηρεσίες της Αμερικανικής Πρεσβείας. Δίδασκε αποκλειστικά στις μεγάλες τάξεις, στα μεγάλα παιδιά. Αυτά τον αγάπησαν και τον θαύμαζαν, γιατί μπορούσαν να καταλάβουν την βαθιά γνώση που είχε στην Αγγλική γλώσσα και την ιδιομορφία του χαρακτήρα του. Σύνταξη πήρε από το σχολείο μας και στα 88 του τον αποχαιρετήσαμε, με τη συμμετοχή πολύ παλαιών μαθητών του.

Η καθηγήτρια Αγγλικής, Μαντώ Χανιώτη, συνεχίζει με το  n&e matos. Είναι της αγγλικής φιλολογίας. Είναι σοβαρή και υπεύθυνη επαγγελματίας. Είναι πλέον πεπειραμένο στέλεχος. Γνωρίζει πολύ καλά όλα τα παιδιά, διότι, για πολλά χρόνια, τα παραλάμβανε από τη νηπιακή τάξη και τα έφτανε μέχρι το Proficiency.

Από τις γραμματείς μας, αυτή που είναι η πιο μακροχρόνια και που συνεχίζει να είναι βασικό στέλεχος  στο n&e matos, είναι η  Σόφη Μπορονικόλα. Το ειδικό προσόν που την προσλάβαμε ήταν η  άριστη γνώση της Αγγλικής  και της Γερμανικής γλώσσας. Η  Σόφη  αποδείχθηκε να είναι  πολυτάλαντη, αξιαγάπητη. Την λατρεύουν τα παιδιά και ο γονείς τους. Εργατική, συνεπής, υπεύθυνη επαγγελματίας. Προοδευτική και δημιουργική.

Πήρε όλα τα πιστοποιητικά και πτυχία της πληροφορικής και απέκτησε και από εκεί το δικαίωμα της διδασκαλίας, για τα πιστοποιητικά πληροφορικής τηςMicrosoft και ECDL. Έφτασε να γίνει  και επίσημα, τεχνικός εξετάσεων  και επιτηρήτρια στις αυτοποιημένες εξετάσεις για τα πιστοποιητικά πληροφορικής. Υπεύθυνη  τώρα του τμήματος πληροφορικής και του Κέντρου Εξετάσεων της Microsoft στο n&e matos.

 

Εκδηλώσεις

Οι κλασικές εκδηλώσεις ήταν χειμερινή- καλοκαιρινή εκδρομή ,ο μεγάλος αποκριάτικος χορός μέσα στο σχολείο, θεατρικές παραστάσεις στο Εθνικό θέατρο, συμμετοχή στις τηλεοπτικές εκπομπές, τύπου Παπαδόπουλο, Μικρούτσικου και  Ρούλας Κορομηλά. Αργότερα το αποκριάτικο πάρτι γίνεται πλέον εκτός σχολείου.

Η πρώτη εκρομή έγινε στα Καμένα Βούρλα- Άγαλμα Λεωνίδα. ΄Ήταν η πλέον προσεγμένη και καλά οργανωμένη εκδρομή. Είχαμε προσλάβει ειδικό, αρχαιολόγο ξεναγό. Ήταν επαγγελματίας και δεν ήθελε να του ξεφύγει τίποτε χωρίς να το εξηγήσει και να το αναλύσει. Καλά, αν ήμασταν σταματημένοι και συγκεντρωμένοι όλοι μαζί.  Όταν όμως ταξιδεύαμε και στο πούλμαν, που τύχαινε να είναι εκεί ο ξεναγός, είχε συνέχεια αυτός το μικρόφωνο, που δεν ήθελε να του ξεφύγει τίποτε, ούτε πέτρα, ούτε βουναλάκι που να μη μας πει την ιστορία του.

Οι εκδρομείς ήθελαν και τραγούδια, και σαχλαμάρες και ανέκδοτα. Κόψαμε τον ξεναγό για όλες τις επόμενες εκδρομές. Στο αναλυτικό πρόγραμμα των εκδρομών, γράφαμε τις απαραίτητες τουριστικές πληροφορίες και το μικρόφωνο ήταν στη διάθεση των μαθητών για την εκτόνωσή τους.

Για πολλά χρόνια, αφού είχαμε μεταφερθεί στο πεντάρι της πλατείας Δέγλερη, καθιερώθηκε το γεγονός της χρονιάς που ήταν το αποκριάτικο πάρτι, που ουσιαστικά διαρκούσε 3 μέρες. Η πρώτη μέρα ήταν η Παρασκευή. Ήταν το στόλισμα της νύφης, δηλαδή, η προετοιμασία, το χειροποίητο στόλισμα όλων των αιθουσών του Σχολείου.   Όλα τα στολίδια τα επινοούσαν και τα έφτιαχναν οι μαθητές. Κάθε χρόνο είχαμε ένα διαφορετικό θέμα. Μια χρονιά π.χ. είχαμε θέμα PEACEFUL COEXISTENCE (Ειρηνική συνύπαρξη).

Τα παιδιά  χαράξανε και κόψανε εκατοντάδες, γλασσέ  κόλες ζωάκια, διαφόρων χρωμάτων, και σκέπασαν τα ταβάνια  με έξυπνους συνδυασμούς ζώων, πτηνών και ψαριών.  Η γάτα παρέα με το σκύλο, το ποντίκι να τους σνομπάρει και το ψάρι  λαχταριστό μπροστά από τη γάτα. Ο λύκος παρέα με το αρνάκι και η κοπελιά κολυμπάει δίπλα στον καρχαρία! Και πολλά, πολλά άλλα. Όλη η δουλειά ξεκινούσε κατά τις 6 το απόγευμα, αφού πρώτα κάνανε μάθημα τα μικρά παιδιά, και τελείωνε συνήθως τα μεσάνυχτα. Όλη την ώρα δοκιμαζόταν η μουσική για το πάρτι, που είχα εγώ γράψει στα μαγνητόφωνα..

Όποιος είχε ειδικό ταλέντο, ζωγράφιζε, σχεδίαζε κάτι διαχρονικό. Ένα τέτοιο γραμμικό σχέδιο, δημιούργησε ο Θ. Αυγέρος, Καθηγητής φυσικής σήμερα, στα Λύκεια της περιοχής. Η Ματίνα Κανελλοπούλου, που δολοφονήθηκε στην περιοχή του συντάγματος, στα πρώτα χρόνια  του γιορτασμού του Πολυτεχνείου, μας έφερε 2 μεγάλες  εντυπωσιακές κόκκινες πλαστικές καρδιές, που τις χρησιμοποιούσαμε πολλά χρόνια, μετά τη δολοφονία της.

Το πάρτι ξεκινούσε με τα μικρά παιδιά στις 6 το απόγευμα. Στις 8 το βράδυ άρχιζε  για τα μεγάλα παιδιά, που τέλειωνε με την ανατολή του Ηλίου, όταν ο Ηλίας Τ. ντυνόταν παπάς και μας μεταλάμβανε όλους όσους αντέξαμε μέχρι εκείνη την ώρα.

Η δική μου δουλειά ήταν να συντονίζω το όλο έργο και να ετοιμάζω τη μουσική σε μεγάλες 2ωρες μπομπίνες για τα μαγνητόφωνα. Τα παιδιά  κάνανε τις εγκαταστάσεις για τα ειδικά εφέ με τα φώτα.

Η καρδιά και η ψυχή του χορού και του τραγουδιού ήταν πάντοτε η κ. Ματού. Αυτή παρέσυρε όλα τα παιδιά στο χορό. Αυτή ανακάλυπτε τα ταλέντα των παιδιών στο χορό, και γινότανε χαμός με τα σόλο, και τις διάφορες φιγούρες και επιδείξεις.  Η ίδια δεν σταμάταγε να χορεύει και να τραγουδάει όλη τη νύχτα. Όλο το προσωπικό μασκαρευόταν, σύμφωνα με το εκάστοτε θέμα, και συνέδραμε την κ. Ματού να φέρει εις πέρας το έργο. Η Χριστίνα Χ’’ από Καναδά, άφησε εποχή, με το ταλέντο της στο χορό, στο καλαμπούρι και στην διδασκαλία. Η Κατερίνα Κ. από την Αυστραλία, η πλέον μακροχρόνια καθηγήτρια, ήταν μανούλα στο στόλισμα, ζεστή στις σχέσεις με τα παιδιά και λεπτολόγος στη διδασκαλία.

Η Τρίτη μέρα του πάρτι ήταν η Κυριακή το απόγευμα. Τώρα, ερχόταν τα πολύ καλά  και  πολύ φιλότιμα παιδιά για το ξεστόλισμα.   Έρχονταν και μερικά παιδιά, ερωτοχτυπημένα, γιατί ήταν μια καλή δικαιολογία να συναντηθούν στο σχολείο για το ξεστόλισμα. Το ξεστόλισμα γινόταν πάλι με μουσική και …χορό, αλλά πολύ δουλειά.

Πρώτα, με πολύ τάξη και προσοχή, επόμενη χρονιά. Η τελική δουλειά ήταν να αποκατασταθούν τα πάντα  ώστε τη Δευτέρα να είναι όλα έτοιμα για τα μαθήματα.

Αυτοί που έρχονται…

Η Νατάσσα και Έφη Γαρμπή δεν είναι παιδιά της κατοχής, όπως οι συνιδρυτές του nbm matos. Από μικρά παιδιά άρχισαν να διδάσκονται 2 γλώσσες, Αγγλικά και Γαλλικά. Η Έφη Γαρμπή είναι και πτυχιούχος της Ισπανικής Γλώσσας.  Πριν μπουν στο Πανεπιστήμιο είχαν ήδη πάρει και τα δύο εξωπανεπιστημιακά πτυχία, Proficiency και Sorbonne. Έχουν δηλαδή Άδεια διδασκαλίας και για τις 2 γλώσσες. Έχουν ήδη ταξιδέψει στην Ευρώπη και μιλούν την Αγγλική γλώσσα από τη νηπιακή ηλικία λόγω οικογενειακής κατάστασης.

Στη Γαλλική γλώσσα, η τύχη της Νατάσσας, φοιτήτρια ακόμη της Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, βρίσκεται για ένα χρόνο, σε Γαλλικό Πανεπιστήμιο στη Lyon και αργότερα στο Πανεπιστήμιο του ‘Μοντεσκιέ’ στο Bordeaux . Γνωρίζει τόσο καλά τη Γαλλική γλώσσα, ώστε κρίνεται ικανή και κατάλληλη να συμμετέχει στον Θεατρικό Θίασο του Πανεπιστημίου και να παρουσιάζουν γαλλικά θεατρικά έργα στη Γαλλία !

Είναι αυτονόητο ότι και τα δύο κορίτσια κατέχουν  πλέον πολύ καλά και τις 2 γλώσσες.

Όταν καταλήξαμε ότι η Νατάσσα και η Έφη θα είναι οι διάδοχοί μας, καταστρώθηκε το στρατηγικό σχέδιο της προετοιμασίας των δύο πλέον καθηγητριών. Η Νατάσσα είχε από τον προηγούμενο χρόνο προσληφθεί ως καθηγήτρια Γαλλικής στο σχολείο μας και κατέπληξε εμάς και τα παιδιά. Το βασικό χαρακτηριστικό της ήταν η μεγάλη μανία της για τη διδασκαλία της Γαλλικής. Πρόσθετες δωρεάν ώρες, πρόσθετες ασκήσεις, πρόσθετα δραστηριότητες. Ότι καλό πήρε από τη Γαλλία ήθελε να το εφαρμόσει, να το διδάξει και στα ελληνόπουλα

Τα επόμενο βήμα ήταν να προσλάβουμε ως καθηγήτρια Αγγλικής και την Έφη. Αμέσως , από κοινού, φτιάξαμε το πρόγραμμα των σεμιναρίων που έπρεπε να παρακολουθήσουν οι καθηγήτριες.  Η Έφη παρακολούθησε  τα εξής  σεμινάρια :Δυναμική και δημιουργική διοίκηση του σχολείου / expertise beyond experience /achieve excellence in teaching / methodology update course  / teaching young learners καθώς και σεμινάρια σχετικά με τη σωστή χρήση διαδραστικού πίνακα.  Αργότερα παρακολούθησαν και οι δύο τα σεμινάρια  για Ιδιοκτήτες Διευθυντές Κέντρου Ξένων Γλωσσών.

Εν τω μεταξύ, και οι 2 αδελφές έκαναν το σχολείο μας σπίτι τους. Κάθε μέρα εκεί, μαζί μας, να μαθαίνουν τα πάντα και να τους εξηγούμε κάθε τι, με κάθε ευκαιρία, τι κάνουμε, πως το κάνουμε γιατί το κάνουμε έτσι και όχι κάπως αλλιώς.

Το άλλο βήμα ήταν να παρακολουθήσουν, τους ειδικούς, για τα θέματα εφορίας, ΙΚΑ, μισθοδοσίας ,  Γραφείου Επιθεώρησης  Εργασίας, Επιθεώρηση Εκπαίδευσης κτλ.

Όταν δεν είχαν μάθημα έκαναν εργασίες της Γραμματείας και της βοήθειας στα παιδιά που κάνουνε ασκήσεις πληροφορικής.

Στείλαμε ένα γράμμα στους γονείς και μαθητές, που τους πληροφορούσαμε για τη μεταβίβαση του σχολείου στις αδελφές Γαρμπή, που ήταν πλέον γνωστές ως καθηγήτριες των παιδιών τους στη Αγγλική και Γαλλική γλώσσα. Πολλοί γονείς μας συνεχάρησαν που αφήσαμε το σχολείο στα δύο αυτά καλά και αξιαγάπητα κορίτσια.

Συνυπήρξαμε για περισσότερο από ένα χρόνο και έτσι ολοκληρώθηκε η παράδοση των καθηκόντων, με τις εσωτερικές και εξωτερικές εξετάσεις για τα διάφορα πτυχία. Πήγαμε  μαζί σε εκδρομές, οργανώσαμε μαζί τα πάρτι στη Venga.  Εκδώσαμε μαζί τα τελικά αποτελέσματα και δώσαμε τις υποτροφίες στους άριστους. Γιορτάσαμε μαζί στη PIZZA  στο πάρτι των επιτυχόντων. Στην ετήσια αξιολόγηση,  αξιολογήθηκαν από τους μαθητές μαζί με τις άλλες καθηγήτριες. Εκατό περίπου μαθητές, απάντησαν σε 35 γραπτές ερωτήσεις. Νατάσσα και Έφη πήραν περισσότερο από το 90% θετικές απαντήσεις.     Κάναμε μαζί τις εγγραφές της νέας χρονιάς και πιστέψαμε απόλυτα ότι οι διάδοχοί μας είναι όχι μόνο πανέτοιμοι να συνεχίσουν, αλλά επιπλέον είναι έτοιμες να κάνουν και την υπέρβαση, να πάνε ακόμη πιο μπροστά, ακόμη πιο καλά.

Επίλογος

Από όσα αναφέρθηκαν, περιληπτικά, παραπάνω, βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην ευρύτερη περιοχή του Ιεροθέου, δώσαμε τη καρδιά την ψυχή και το σώμα μας. Ευχαριστούμε όλους τους ανθρώπους εκεί που με τη δική τους συμπαράσταση και εμπιστοσύνη, μας βοήθησαν να προσφέρουμε ότι προσφέραμε στην αγγλική, γαλλική γλώσσα, στην πληροφορική, και στην γενική πολιτιστική μας συμμετοχή στην κοινωνία του Ιεροθέου. Μας ευχαριστεί ιδιαίτερα όταν ακούμε παλαιούς μαθητές μας και γονείς να επαινούν το έργο μας.

Στη διάρκεια των 45 περίπου ετών, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να παρακολουθούμε  τη διαδρομή, τις εξελίξεις και τα ανεβοκατεβάσματα  πολλών μαθητών μας. Δικαιούμαστε να τους αποκαλούμε μαθητές μας, γιατί στα σχολεία μας, είναι στα μόνα που οι μαθητές, κατά μέσο όρο φοιτούν 10 χρόνια.

Πολλές μαθήτριές μας μπήκαν στη Αγγλική φιλολογία και στη συνέχεια εργάστηκαν στο σχολείο μας μέχρι τον διορισμό τους.

Μαθητές μας έγιναν καθηγητές Πανεπιστημίου. Πολλοί μαθητές μας είναι ανώτεροι υπάλληλοι στο ευρύτερο δημόσιο τομέα. Βρήκαμε μαθητές σε διευθυντικές θέσεις στο ιδιωτικό τομέα, που με χαρά μας είπαν ότι με τα αγγλικά που μάθανε σε μας ήταν το κύριο προσόν να ανέλθουν στις ανώτερες βαθμίδες. Άλλοι  διέπρεψαν σαν επιχειρηματίες και επαγγελματίες. Είναι χαρά μας , σε όποιο μαγαζί και αν πάμε στην περιοχή μας θα βρούμε και ένα μαθητή, μια μαθήτρια που θα μας καλωσορίσει και θα μας υπενθυμίσει και τους συμμαθητές- συμμαθήτριές τους.

Γενικά, και στην τελευταία γωνιά της Ελλάδας, η υποψία για ύπαρξη κάποιου μαθητή μας, συνήθως επαληθεύεται!  Εδώ θα πρέπει να θυμίσω τη βασική αρχή μας, ως προς την συμπεριφορά,  τα  μηνύματα, τα διδάγματα, και προσωπικά υποδείγματα. Λέγαμε, λοιπόν, ότι : προσοχή τι θα πούμε σήμερα στα παιδιά. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα σπουδάσουν, θα προκόψουν. Δεν πρέπει, όταν τα δούμε μεγάλα, να ντρεπόμαστε ή να προσπαθούμε να μπουρδουκλώσουμε κάτι που είχαμε πει. Πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι και περήφανοι για ότι τους διδάξαμε. Πάντως δεν μού’τυχε ακόμη να μου  πει κάποιος ‘ Τι ήταν εκείνα που μας έλεγες, ρε δάσκαλε, τότε;’

 

Οι αδελφές Γαρμπή έχουν  πλέον όλα τα προσόντα και τις  εμπειρίες να συνεχίσουν με ασφάλεια και αυτοπεποίθηση το σπουδαίο και δημιουργικό έργο που ανέλαβαν να προσφέρουν στους νέους της περιοχής. Αυτές που ανέλαβαν να συνεχίσουν το έργο μας είναι η Νατάσσα, στη Γαλλική και η Έφη Γαρμπή στη Αγγλική γλώσσα .

Έχουν τις ευχές μας και τον θαυμασμό μας για επιτυχία και ευτυχία. Ειδικά αυτά τα δύσκολα οικονομικά χρόνια έχουν την ευκαιρία  να δείξουν τις ικανότητές τους, να αναδειχθούν και να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, με σύνεση και κυρίως με πολύ προσωπική δουλειά ,σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου.

Την ίδια δοκιμασία περάσαμε και εμείς, στην πρώτη μας πενταετία, αφού η 7ετής δικτατορία, όχι μόνο μας έκοψε τη φόρα, αλλά πάγωσε τα δίδακτρα για πολλά χρόνια, διέβρωσε και νόθευσε το όλο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Με προσεκτικές κινήσεις και έξυπνες προσαρμογές, ξεπεράσαμε όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που βρίσκαμε σε κάθε βήμα  προόδου που τολμούσαμε να εφαρμόσουμε για το καλό των μαθητών μας.

ΥΓ.  Αρχές

Για να κάνουμε αυτά που κάναμε, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ορισμένες αρχές.

  1. Το κέντρο του ενδιαφέροντος ήταν πάντα ο μαθητής. Όλα δούλευαν για το καλό του μαθητή.
  2. Το σχολείο είναι επιχείρηση και ταυτόχρονα λειτούργημα. Προσοχή στη λεπτή αυτή ισορροπία.
  3. Ό,τι λάθος, παράλειψη, αστοχία που τυχόν έγινε, πρέπει  να φθάσει το σωστό στο μαθητή, το ταχύτερο δυνατόν, με οδηγό την αλήθεια.
  4. Ό,τι λέμε, ό,τι διδάσκουμε, όποιες αρχές υποστηρίζουμε, να βλέπουμε τουλάχιστον 20 χρόνια μπροστά, ώστε και τότε να ισχύουν.
  5. Οτιδήποτε σπουδαίο, έκτακτο, αλλά άκρως χρήσιμο, που έτυχε να μάθει,  ή να ανακαλύψει κάποιος, πρέπει το ταχύτερο να το μοιράζεται με το υπόλοιπο προσωπικό.
  6. Κανένα είδος διάκρισης, διαφορετικής μεταχείρισης ή συμπεριφοράς στους γονείς και μαθητές.
  7. Οτιδήποτε δύσκολο, δυσάρεστο για μαθητή-μαθήτρια, το λέμε εμπιστευτικά στο γονιό, χωρίς την παρουσία κανενός τρίτου.

Όλα αυτά ήταν η ταυτότητά μας.

Κρατήστε ότι καλό και εφαρμόσιμο από τους ιδρυτές. Κρατείστε τις βασικές αρχές που είναι διαχρονικές, τις πιστεύετε, τις έχετε αφομοιώσει, και χαίρεστε κάθε φορά που τις εφαρμόζετε. Προπαντός διατηρείστε, φυλάξτε με ιερότητα την ταυτότητά σας.

To Top